Ook in
subtropische omstandigheden blijft de Wieringer Waddenzee zichzelf. Zij laat
zich niet gek maken. Met een miniem strandje kan het ook moeilijk gek worden. Hier
vind je geen loungebanken, tapasbars en jetski's. Hooguit een eenzame visser
die tussen de wierslierten zijn stoeltje heeft geplant of een verdwaalde toerist
die naar schelpen zoekt.
Achter de
dijk is na de jaarlijkse geboortegolf de stilte weergekeerd. De ganzenfamilies
zijn gevlogen. De bergeend met drie gestreepte pulletjes is nergens meer te
bekennen. De laatste grutto is met de noorderzon of de zuiderwind vertrokken.
Op het
kaalgeschoren gras is gier uitgereden. Stank voor dank.
18 juli 2013 – 884
Geen opmerkingen:
Een reactie posten