Als de nevel over het Wad
hangt en Den Helder en Texel onzichtbaar zijn, kun je denken: dit is het einde
van de wereld. Hier stuit de levenslocomotief op een denkbeeldig stootblok.
Misschien is het ook zo
dat mensen hier de zee in lopen om niet meer terug te komen. Tussen de
zwerfkeien door die als bakens in de modder liggen, voorbij de foeragerende
scholeksters die nauwelijks opkijken, onder het waakzame hemeloog dat alles
toelaat.
Wie raakt niet betoverd
door de kracht van de oneindige eindigheid? Daarom staan we graag op bergtoppen
en aan vloedlijnen. Om even eeuwig te zijn.
16 mrt 2016 – 1804
Geen opmerkingen:
Een reactie posten