En daar is de zon. Ik had hem gemist maar ook
weer niet.
De grijze druilerigheid paste wel in mijn
verre van schoongeveegde straatje. Opeens is er weer geluid in de tuin.
Goudhaantjes, koolmezen, pimpelmezen, roodborstjes: zingen doen ze niet maar
kletsen wel. Honderduit.
De motregens zorgen voor een langzame
verweking van gras en plant. Kleurende blaadjes houden zich nog met een laatste
krachtsinspanning vast aan de tak. Totdat de wind ze loswrikt en ze dwarrelend
neerdalen.
Daarmee is hun lot nog niet direct bezegeld.
Straks schuift een egel zichzelf onder het bladertapijt. Een comfortabel dekbed
voor een winterslapende asielzoeker.
22 okt 2015 – 1663
Geen opmerkingen:
Een reactie posten