Niet krabben, zeg je tegen
een kind en zei je ooit tegen jezelf als een wondje allemachtig jeukte. Tegen
L. kan ik lullen wat ik wil, maar zij vertrouwt op haar eigen verstand. En dat
zet ze gemakkelijk op nul.
Het wondje zit ook op een
rotplek, onder op de linkervoorpoot, dus ze loopt er voortdurend tegenaan. Na
maanden van dooretteren werd het tijd voor de rigoureuze aanpak. Eerst hannesen
met sokjes waar ze dwars doorheen likte. Nu loopt ze met een grote lampekap op.
'Voor je eigen bestwil,'
zeg ik. De beteuterde blik beschouw ik maar als een bevestiging.
19 juli 2015 – 1568
Geen opmerkingen:
Een reactie posten