Op het tuinfeest had mijn
uitgever het gebruikelijke woordje overgelaten aan een vriend. Maarten van
Rossem, als altijd in rommelig existentialistisch zwart gekleed, betrad zichtbaar
puffend het kleine podium.
Om mij heen gniffelden diverse
televisiecoryfeeën, want die schijnen ook weleens een boek te schrijven of
kennen iemand die dat voornemens is. Zelf was ik tot voor kort fan van Van
Rossem. Dat was ontstaan in mijn Clingendael-periode, waarin hij mooie colleges
verzorgde.
Helaas is hij een hersenschim
van zichzelf geworden. Het einde van zijn gênante gewauwel werd met applaus
begroet. Maarten is passé, alleen beseft zijn ego dat nog niet.
3 sept 2019 – 2993
Geen opmerkingen:
Een reactie posten