In een heel kalm
wandeltempo doe ik een klein rondje dijk. Zonder houvast, maar mijn uitgedunde beenspieren
houden me overeind. Tot mijn geruststelling liggen het land en het Wad er nog
net zo bij als voor mijn ziekte. Het zal je maar gebeuren, dat alles in je
afwezigheid overhoop is gehaald.
Het verdiepte grasveld van
ijsbaan 't Zoutland is inmiddels met slootwater gevuld. Aan schaatsen moet ik
nog niet denken, dus ik hoop dat de vorst nog even op zich laat wachten.
De flinke westerbries is verre
van koud, maar voor mij is momenteel alles te fris. Ik red me.
25 dec 2018 – 2760
Geen opmerkingen:
Een reactie posten