Ik dompel me onder in een
warm bad. Het laatste ziekenhuisstof zal nu wel zijn afgespoeld. Ook de
herinneringen ebben langzaam weg.
Het ijzeren ritme van
maaltijden, controles van bloeddruk en temperatuur en medicijnverstrekking
stond werkelijke rust in de weg. Dommelde ik na een slechte nacht even weg, dan
tikte een zuster me wakker om mijn geboortedatum te vragen voor een nieuw
infuus of een dokter met de melding dat ze er nog niet uit waren.
Zelfs de smaak van het
kraanwater deed vreemd aan. Nu werk ik thuis gulzig volle glazen weg. En
absorbeer ik een frisse, nieuwe vrijheid.
29 dec 2018 – 2764
Geen opmerkingen:
Een reactie posten