Américain

Natuurlijk spreken we af in Café Américain, aan het Leidseplein. Terwijl ik achterin aan een tafeltje schuif, stapt ze de grote zaal binnen. Ze houdt haar donkerblauwe gebreide mutsje op, evenals haar zonnebril, waardoor ik haar schalkse ogen nauwelijks kan zien.
‘In de sixties zat ik hier een paar keer per week. Je liep op de bonnefooi binnen en zag wel hoe de dag liep. Iedereen kende iedereen, dus je had altijd aanspraak.
'Telefoon voor de heer Mulisch, ook dat natuurlijk. Dan zagen we Harry binnenkomen en zeiden we tegen elkaar: heb jij het toevallig met hem gedaan? Was het wat?'


28 feb 2018 – 2479

IJs en weder (2)

Precies 55 jaar geleden reden we met onze 404 over het IJsselmeer. We hadden gelogeerd bij opa en oma in Hoorn. Zondag was nog een autorit tussen Medemblik en Stavoren georganiseerd. Op maandag was het ijs niet langer betrouwbaar, waarschuwden de autoriteiten. Dat bericht hoorden we pas achteraf. 
In de mist reden we stapvoets door de sneeuw naar Monnickendam. Af en toe slippend en snel over een scheur rijdend. De besneeuwde ijsvlakte was bijkans verlaten. Verderop zat een auto vast in de sneeuw. Die konden we met moeite losduwen.
Die maand reden Ard en Keessie voor het eerst tegen elkaar.


27 feb 2018 – 2478

IJs en weder

Een superlichte verhoging kan ik melden. Koorts kun je het niet noemen. Met ietwat bovengemiddelde belangstelling houd ik de weerberichten in de smiezen. Een tochtje op natuurijs in de dagen die je bijna zeker wist dat ze niet zouden komen, het zou wat zijn. Als zelfs de Trevifontein in Rome bevroren is, moeten we hier toch zeker onze slagen kunnen slaan.
Het zal erom spannen. De stevige bries uit het oosten is waarschijnlijk spelbreker. Op de schaatskaart-app van Erik Ekkel staan maar enkele plekken ingetekend, ondergelopen weilanden waar het ijs hoogst onbetrouwbaar is.
Bij DWDD is het vast alarmfase één.


26 feb 2018 – 2477

Opgetild

Drie maanden heeft Lizzie, inmiddels tot stof vergaan, op de piano gestaan. In een kleurrijke koker die als steun diende voor een fotocollage. Maar nu vinden we het moment gekomen om haar te herenigen met de zee.
In de vrieskou dalen we af naar het drooggevallen wad. N. haalt het deksel van de koker en samen met R. keert ze hem voorzichtig om. Op de wind zweeft de as in langgerekte pluimen naar beneden. De lichtgrijze plek op de donkere modder blinkt in de zon.
Straks komt het water en wordt ze voor de laatste keer opgetild. Vaarwel, prachtige hond.


25 feb 2018 – 2476

Bij De Hond af

'Daar is Maurice de Hond weer,' schreef ik zes jaar geleden in 100 Woorden. De verkiezingsvoorspeller ging zich – na zijn geweldige internetflop met Newconomy, eind jaren '90 – opnieuw op de techonologiemarkt werpen met de iPad-school. Nog even de naam van Steve Jobs erbij jatten en kat in het bakkie, dacht hij.
Ik voorspelde dat ook dit initiatief niet zou beklijven. 'Ik ruik lucht uit een snelbakpan.' En ja hoor, deze week is de iPad-school failliet verklaard. De school stond al te boek als zeer zwak.
Kinderen verpesten door je eigen ambities na te jagen, je zou het misbruik kunnen noemen.


24 feb 2018 – 2475

Bulderkolder

De verhuizing naar Wieringen betekende ook verlossing van het vliegtuiglawaai. Jarenlang woonden we in Amsterdam Oud-West onder het gebulder van de Schiphol-Oostbaan. Bij slechte dagen kwam elke anderhalve minuut een dalend toestel over. Later, in Amsterdam-Noord, hadden we op gezette dagen opnieuw last van stijgende vliegtuigen.
Gisteren zag ik een kaartje voorbijkomen van de voorgenomen aanvlieg- en uitvliegroutes van het nieuwe vliegveld Lelystad. Ja hoor, mijn huis ligt er pal onder. Houdt die Nederlandse vliegkolder nou nooit eens op? Motor van de economie, ammehoela. Pleur toch op met prestige, drogredenen, vriendjespolitiek en Hans Alders. Maak van Schiphol een kwaliteitsvolle B-luchthaven!


23 feb 2018 – 2474