Deze week heb ik Max Havelaar van Multatuli uitgelezen. Veel
mensen vinden het een fantastisch boek. Dat kan moeilijk vanwege de stijl zijn,
want die is ronduit onbeholpen. Dat geeft de schrijver aan het eind zelf ook
toe. 'Het was me niet te doen om goed te schrijven... ik wilde zo schrijven dat
het gehoord werd.'
Eduard Douwes Dekker had
een boodschap te vertellen. Hoe het een ambtenaar verging die de koloniale
wandaden in Indonesië aan de kaak wilde stellen. Slecht dus, zoals klokkenluiders
nog steeds een beroerde positie hebben.
2 aug 2017 – 2268
'Ronduit onbeholpen'???!! Eh?!!?
BeantwoordenVerwijderenToen ik het opschreef dacht ik: ik ga vast op iemands tenen staan. Ik vind het boek stilistisch aan de zeer matige kant. Erg onevenwichtig ook. Het eerste stuk vond ik heel aangenaam, met de ontmoeting met Sjaalman als hoogtepunt. Maar ik ben ook veel kromme, rare zinnen tegengekomen. En saaie gedeelten met veel herhalingen. Misschien dat ik te veel met een 20ste-eeuwse bril heb gelezen. De waarde van het boek ligt vooral in de boodschap, die voor veel antikolonialisten onder wie Trien heel belangrijk en revolutionair was. En ach.. het is maar een mening en geen feit.
BeantwoordenVerwijderen