Bezemstaf

De kalendarische zomer schijnt vandaag zijn laatste dag te vieren. Hij moet daarvoor wel een herfstjas aantrekken.
De regen heeft Wieringen het afgelopen etmaal flink te grazen genomen. Het waren bij lange na geen Texaanse en Aziatische overstromingen. Niettemin kon het riool de watertoevloed toch af en toe amper aan. Op een gegeven moment hoorde ik de wc burpen: 'Even geen behoefte aan behoeften.'
De prachtige parasol van de catalpa is in één klap met de helft uitgedund. In tegenstelling tot heel veel nette mensen maal ik niet om wat gevallen blaadjes. Maar eens zal ik aan de bezemstaf geraken.


31 aug 2017 – 2297

Simon en Marijke (2)

Ook in de States lieten Simon en Marijke zich gelden. In twee weken schilderde Marijke met studenten het Aquarius Theatre in Los Angeles, waar de musical Hair draaide, in kleurrijke patronen. In andere steden waar de musical werd opgevoerd, kregen de theatergevels eveneens een hippielook. Onder de naam 'Seemon and Marijke' maakten ze ook een LP, waaraan grootheden als Graham Nash, Rita Coolidge en Joni Mitchell meewerkten.
Na de scheiding in 1975 bleef Marijke in de VS wonen. Simon keerde begin jaren tachtig terug naar Nederland. Daar kreeg hij met een nieuwe partner een zoon, de talentvolle popmuzikant Douwe Bob.


30 aug 2017 – 2296

Simon en Marijke

Simon Posthuma (1939) is een kunstschilder die in de sixties in Amsterdam furore maakte, samen met ontwerpster en later echtgenote Marijke Koger. Ze maakten deel uit van een groep kunstenaars, artiesten, schrijvers en musici. Ze hingen rond op en om de Zeedijk en op en bij het Leidseplein.
Midden jaren zestig verhuisden ze naar Londen. Daar kwamen ze in contact met de Britse popscene: The Beatles, Cream, The Hollies en Procol Harum. Ze ontwierpen in kleurrijke hippiestijl platenhoezen en beschilderden de gevel van de beroemde Apple Shop.
In 1968 trokken ze naar Amerika, waar ze werden opgenomen in de Hollywoodscene.


29 aug 2017 – 2295

Knagen

Het is net als bij de muziekopnamen van de bandjes waar ik vroeger in speelde. Dan luisterde je ernaar en dacht je: is het
dit wel?
Eenzelfde gevoel bekruipt me bij het doornemen van de druk-proef. Zullen de mensen in het land mijn boek leuk en interes-sant vinden? Complimenten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst.
De artistieke twijfel schijnt onderdeel te zijn van het schep-pingsproces. Het is een knagende werkelijkheid, een stoel die door de houtworm is bevangen. Gelukkig lees ik daarna weer iets aardigs. Dan denk ik: 'Mwah, zo beroerd is het nou ook weer niet.'


28 aug 2017 – 2294

Zeehondendag

Opnieuw is de wind in geen wadden of water te bekennen. De enige rimpeling in de zee wordt veroorzaakt door zeehonden die vandaag in groten getale een dagje Wieringen doen. 'We hebben er al negentien gezien,' vertelt een echtpaar dat vanaf Den Oever westwaarts fietst.
L. heeft aanvankelijk niets in de gaten. Als er een zich met veel gespartel aan de vloedlijn meldt, is haar nieuwsgierigheid eindelijk gewekt. Het beest is alweer ondergedoken maar komt daarna herhaaldelijk boven. Eén keer om een grote vis, die dwars in de bek staat, naar binnen te werken.
L. kwispelt van een afstandje mee.


27 aug 2017 – 2293

Stilte

We lopen over de dijk naar de wadkant. Een bordje met 'Stiltegebied' is hier overbodig, zeker als de wind zich gedeisd houdt. Zelfs de vissersboot die een paar kilometer uit de kust voor anker is gegaan, heeft de motor uitgezet.
Zwaluwen scheren langs de vloedlijn en doen een wedstrijdje vliegen afvangen. Een kokmeeuw dobbert tussen slierten zeewier. Vijftig meter het water in steekt een zeehond zijn donkere kop naar boven. Hapt hij naar adem? Door de kijker zie ik hoe hij probeert een dikke, hevig spartelende platvis naar binnen te werken.
Ik wens dat dit paradijs voor altijd zal bestaan.


26 aug 2017 – 2292