Ik krijg plastic
schoentjes aan en een plastic mutsje op. 'Gaat u maar op de tafel zitten,' zegt
de verpleegkundige. De plastisch chirurge heeft rode klompjes aan. Kleurt
makkelijk bij bloed. Ik krijg een paar prikjes in mijn wang en daarna gaat
gevoelloos het mes erin.
Geroutineerd vraagt ze,
net als bij de intake, wat voor werk ik doe. Een oude truc om de patiënt op
zijn gemak te stellen. 'Oja, dat boek over uw oudtante, spannend hoor.'
Na tien minuten kan ik
weer gaan. Een huidkankertje minder en een jaap over mijn wang erbij. Ik lijk
wel een vechtsporter.
17 jan 2017 – 2072
Geen opmerkingen:
Een reactie posten