Nu

Tien jaar geleden stond het erf vol schuren. In de koeienstal van dertig meter lag nog een dikke laag mest van jaren. Het waren beste mensen die hier ooit woonden. Opgeruimd, alleen niet in fysieke zin.
'Je moet er even doorheen kijken,' zei de makelaar. Dat deden we. De aardappelschuur werd een riant woonhuis, het betonnen erf een grasveld en de oprit een bloementuin.
Deze week valt de deur voorgoed achter me dicht. Een afscheid met weemoed, met wee en moed. 'Nu moet ik moed tonen,' schreef tante Trien vlak voor haar deportatie naar Duitsland. Ik zeg het haar na.


22 mei 2016 – 1871

Geen opmerkingen:

Een reactie posten