Vogelgedicht

De natuur biedt een overdaad aan poëzie.
Ik heb vaker over de grote zilverreiger geschreven. Dat hij niet zilver is, maar wit. Dat hij met zijn lange lijf een baken is in weids land. Ik doe het telkens weer, omdat hij zo fraai is.
Hij is de eerste vogel waaraan ik dichtregels wijd. Een bescheiden eerbetoon aan Chr. van Geel, een van mijn 'leermeesters'.

Grote zilverreiger

Gestempeld in gras
onkreukbaar wit en
statig op morsig land

klieft zijn gele harpoen
door donker water en
lopen rimpels uit aan wal.

Geluidloos zweeft hij
naar nieuwe oevers.
Op herhaling is geen straf.


7 okt 2014 – 1300

Geen opmerkingen:

Een reactie posten