Rioolmeter

Synchroniciteit is het verschijnsel dat twee gebeurtenissen die gelijktijdig plaatsvinden, in een zinvol (doch niet per se causaal) verband met elkaar kunnen staan. Carl Jung was de bedenker daarvan.
Ik moest eraan denken toen ik twee stukken in dezelfde krant las. Het ene ging over onderzoekers die een nieuwe aanpak van de schuldhulpverlening bepleiten. Verslaafden bijvoorbeeld moeten eerst afkicken alvorens ze van hun schulden worden afgeholpen.
Het andere bericht ging over het aantonen van drugsgebruik door rioolanalyse. Het zou dus kunnen dat iedere verslaafde met schulden binnenkort een meter op zijn riolering krijgt. 
Eerst de nieren proeven, dan pas saneren.

31 juli 2012 – 537

Zomergasten

Wat vind jij van Zomergasten? Wat vind ik van Zomergasten? Als je geen mening hebt over Zomergasten tel je niet mee, lijkt het wel.
Op Twitter is het marathonprogramma van de VPRO trending topic. Dat zegt meer over de kwaliteit van Twitter, waar komkommernieuws doorgaans het gesprek van de dag is, dan over de kwaliteit van Zomergasten.
Ik heb besloten niets te vinden van Zomergasten, maar alleen mijn bevinding te beschrijven. Ik viel langzaam in slaap, net als de vorige keer trouwens. De langgerekte, lichtkabbelende golf die vanuit de televisie aanrolde, bleek effectief. Missie geslaagd, als dat de missie was.

30 juli 2012 – 536

Afvallers

Je kunt moeilijk volhouden dat een win-winsituatie voor iedereen is weggelegd. Denk alleen al aan de mensen die hun baan kwijtraken, huis moeten verkopen, met woekerhypotheken zitten opgescheept of anderszins in de ellende zitten. Vanuit een economisch oogpunt bezien heeft het leven veel kenmerken van een afvalrace.
De oprukkende vegetatie om ons huis zorgt voor steeds meer nest- en verstopplekjes. Nieuw leven betekent hier ook nieuwe afvallers. Op het aanpalende weiland doen kraaien en eksters zich al dagen te goed aan een jonge haas. L. sleepte gisteren een halflevend ringmusje uit de bosjes. Ook mijn handpalm bleek geen win-winsituatie.

29 juli 2012 – 535

Nieuwsminuut

‘De Europese Commissie heeft een besluit genomen. Bij ons aan tafel zit Eva Wiessing van de economieredactie. Eva, wat kun je erover zeggen?’
‘We kunnen nog niet met zekerheid zeggen wèlk besluit er is genomen, maar dàt er een besluit is genomen is zeker. Voor zover je van zeker kunt spreken.’
‘Wat voor invloed heeft dit besluit op de crisis?’
‘Alles hangt af van de inhoud waarover we nog niets met zekerheid kunnen zeggen.’
‘Hoe bedoel je, alles?’
‘Nou eh... laten we eerst zien hoe dat besluit er nu werkelijk uitziet.’
‘Heel verstandig, Eva. We zien je zeker morgen weer.’

28 juli 2012 – 534

Plakken

Overal duiken voorspellingen op van hoeveel medailles elk land behaalt bij de Olympische Spelen. Er wordt zelfs aangegeven wie welke kleur plak wint.
‘In september maken we de balans op van de sportzomer,’ schreef ik in 100 woorden nr. 483. ‘Oranje roemloos achtste, twee bronzen medailles op de Spelen, alle Nederlandse tennissers in de eerste ronde (Wimbledon) uitgeschakeld en een Tour zonder etappewinst.’
Die twee bronzen medailles was een grapje. De rest was aardig in de richting, waarbij ik het Nederlands Elftal nog matste ook.
Ik voorspel acht gouden plakken. 3x zwemmen, zeilen, wielrennen, judo, turnen en dressuur of beachvolleybal.

27 juli 2012 – 533

Wapenrecht


Elke keer als in de VS een idioot beladen met wapens zijn hart lucht, staat de dag daarop de krant vol met artikelen over de wapenlobby. Het voordeel is dat ik telkens weer wat bijleer.
Zo weet ik nu dat er in het Wilde Westen 300 miljoen wapens zijn. Dat is één per hoofd van de bevolking en, kinderen niet meegerekend, waarschijnlijk twee. Stel de prijs van een wapen op 100 dollar en een markt van 30 miljard doemt op.
Het dragen van een wapen mag dan voor veel Amerikanen een grondrecht zijn, het is vooral de handel die zegeviert.

26 juli 2012 – 532

Struner

Het is bladstil. In de verte klinkt het regelmatige gekletter van de hooipakjesmachine. Af en toe schuift achter het maïsveld een hoog opgetaste wagen door het beeld.
Ik pluk de laatste frambrozen. Ze zijn allesbehalve zoet, maar de vogels doen er niet moeilijk over. Van het najaar verplant ik ze naar een zonniger plek.
L. jaagt op een muisje. Opeens is ze verdwenen. Sinds haar ziekte is overwonnen, komt de aard van het beestje bovendrijven. Ze is een struner. Uren later vind ik haar terug, ver weg bij de dijk. Onderdanig loopt ze mee. Maar ze denkt vast: morgen weer!

25 juli 2012 – 531

Rechtsgevoel

Eindelijk weet ik waarom minister Schultz de maximumsnelheid op snelwegen wil verhogen. ‘Om tegemoet te komen aan het rechtsgevoel van de burger’. Dat gevoel zit aardig in de knel. ‘Wil ik even lekker opschieten, en dat is mijn goed recht, mag ik hier verdorie maar 100!’
Langs de ringwegen om de grote steden lopen bewoners met gasmaskers op. Hun rechtsgevoel zit al dik onder het fijnstof. Had je daar maar niet moeten gaan wonen, zal Schultz vanuit haar Wassenaarse villa roepen.
En de tientallen extra slachtoffers die door de snelheidsverhoging vallen? Die stemmen hoeft de VVD niet meer te winnen.

24 juli 2012 – 530

Versgemaaid

Het zonlicht is scherp. Heeft Erwin Kroll al gewaarschuwd voor verbrandingsgevaar? Ondanks de frisse zeewind loopt de man met hazewindhond en Brabantse tongval in korte broek. ‘Ik heb jou al weken niet gezien,’ zegt hij op een toon alsof dat aan mij ligt. Wieringen is groot genoeg om elkaar niet dagelijks tegen te komen.
Ik trakteer L. op een extra rondje. Bij de camping dalen we af en lopen we binnen de dijk terug. Ik snuif de geur van versgemaaid gras en zie jonge zwaluwen elkaar boven de sloot vliegen afvangen.
De zomer zet aan. Hopelijk is het geen tussensprint.


23 juli 2012 – 529

Staatsliedenbuurt

 Ik wandel door de Staatsliedenbuurt. Aan de naam zouden niet-Amsterdammers kunnen aflezen dat het een statige wijk is. Niets is minder waar, al moet gezegd dat er van de vroegere afbraak weinig meer over is.
In de Van Limburg Stirumstraat, een van de verkeersaders, kleeft de troosteloosheid nog steeds aan de gevels. Een vriend van mij bewoonde er ooit een witgeschilderde kraaketage.
Daaronder is nu bakker Groothuis gevestigd. Achter de kassa is een A4-tje opgehangen. ‘We willen niet onbeschoft zijn, maar als u aan het bellen bent, storen we u liever niet.’
Een staatsman had het niet diplomatieker kunnen verwoorden.

22 juli 2012 – 528

PvdD (2)

Mijn 100 woorden(521) over de Partij voor de Dieren zijn niet onopgemerkt gebleven. Een dierenpartijtijger die zich alleen van haar voornaam bedient – de achternaam laat zich via internet eenvoudig raden – is speciaal voor mijn stem op 12 september in haar toetsenbord geklommen.
Op mijn suggestie om de ‘D’ van Dieren te vervangen door Duurzaamheid reageert ze met: ‘Het woord Duurzaamheid komt veelvuldig in het verkiezingsprogramma voor. Overigens is de Partij voor de Dieren de enige partij die mededogen voor álle levende wezens toont (en ja, ook voor mensen stemt deze partij het 'mensvriendelijkst').’
De politicus als barmhartige Samaritaan, brrrr!
 
21 juli 2012 – 527

Vredesvijf

De voorjaarsopruiming is nog niet achter de rug, maar de zomer hebben we alvast opgeborgen. Gitzwarte wolken komen over zee aangesneld. 
De vijf spierwitte duiven vormen een eenzaam lichtpuntje.
Het is de derde keer dat ik ze hier zie. Steeds met z’n vijven, twee stoere mannetjes en drie nederige vrouwtjes. In mijn vogelboek komen ze niet voor, dus ze zullen waarschijnlijk ontsnapt zijn aan een duivenmelker.
L. heeft ze ook in de gaten. Ze overbrugt de tweehonderd meter met olympische snelheid en komt, nadat ze de vrede heeft verstoord, triomfantelijk teruglopen. Met de blik van een oorlogsheld, dat ook nog.

20 juli 2012 – 526

Onttegelen!

Voordat we op de dijk keken, keken we aan tegen 21 identieke nieuwbouwhuizen. Het hofje in Noord werd een plantsoen genoemd. In werkelijkheid waren de planten er op rantsoen.
Bijna alle huizen werden bewoond door groenvrezende tuintegelaars. Na de oplevering doken overal zwartwerkende stratenmakers op om de voortuintjes te beklinkeren. Ideaal voor het tweede autootje en de hogedrukreiniger, maar niet voor het riool.
Doordat via de tegels regenwater sneller wordt afgevoerd, lopen de riolen over. Daarom zal in het nieuwe regeringsprogram het onttegelbeleid een prominente plaats dienen te krijgen.
Het wachten is op de huilbuien die de vinexwijken zullen overspoelen.

19 juli 2012 – 525

Gijs Hendriks

In de documentaire van Ellen Blom zie ik een man die lijkt op een verre neef van Piet Bambergen. Zodra hij speelt herken ik de saxofonist voor wie ik vroeger geregeld naar het BIM-huis ging. Gijs Hendriks is nog steeds op zoek naar de perfectie. ‘Hij doet geen concessies,’ schreef Han Reiziger.
Op het conservatorium mocht hij wegens te weinig vooropleiding niet compositieleer studeren. Nog steeds neemt hij elke sessie op en analyseert hij die messcherp in z’n werkkamer, die lijkt op de winkel van Malle Pietje. ‘Je eigen stukken zijn zoveel waard als anderen er muziek van kunnen maken.’

18 juli 2012 – 524

Gehad

Verhit loopt ze door het gangpad. Flodderig regenjack, verschoten broek, vieze rijlaarzen. De dag is met haar aan de haal gegaan, beluister ik uit de telefoontjes.
Tegen haar man: ‘Ik heb het helemaal gehad. Ben anderhalf uur met het paard van Monique bezig geweest. Monique zelf kwam niet opdagen. De dierenarts zegt dat het paard blind wordt.’ (piep) ‘Hèhè, ze sms’t nu eindelijk haar excuses door.’
Tegen haar oudste dochter: ‘Wil jij Emma van school halen? Ze zal moe zijn. Zet haar meteen een glas water voor. Geef haar lekker in alles d’r zin, lieverd, dan krijgen jullie geen ruzie.’

17 juli 2012 – 523

Voorhuidjes

Ik denk al ettelijke dagen aan sigarendoosjes. Iedereen die vóór pakweg 1960 is geboren, weet dat dit over verzamelen gaat. Ik heb flink wat verzameld in mijn jonge jaren. Speldjes, sleutelhangers, postzegels, Batman-kaartjes: in volgorde waren dat de belangrijkste objecten.
De joodse besnijder Herman Loonstein heeft 1500 voorhuidjes in sigarendoosjes opgeslagen. Ieder z’n collectionneurspleziertje, zal ik maar zeggen.
Ik stel me zo voor hoe Herman ’s avonds – loep, pincet en cognacje bij de hand – de gerimpelde piemelvelletjes weer eens bewondert en herschikt. En in het weekend gaat hij misschien wel naar een ruilbeurs. Eén probleem: er zijn geen dubbele.

16 juli 2012 – 522

PvdD


Soms betrap ik mezelf erop dat ik enige sympathie begin op te vatten voor de Partij voor de Dieren. Niet verder vertellen!
Doorgaans moet ik er niet aan denken. Als ik alleen al Marianne Thieme zie, met die blik van een SM-meesteres die het liefst heel Nederland op de pijnbank legt, breekt het angstzweet me uit.
Sinds het vertrek van Job Cohen en het Kunduz-Wandelgangen-Lenteakkoord ben ik verkiezings-
technisch de weg kwijt. Ik weet alleen op wie ik niet ga stemmen.
Negatieve keuzen zijn ook keuzen. Als ze nou eens de ‘D’ van dieren vervangen door de ‘D’ van duurzaamheid...

15 juli 2012 – 521

Tanden

Sluipend gaat L. door het hoge gras langs de sloot. Dan staat ze stil, loerend, één poot omhoog. Alle spieren zijn gespannen en... met vier poten springt ze op haar prooi. Ik wilde alweer schrijven ‘denkbeeldige prooi’, maar ze heeft warempel een muis in de bek! Blij schudt ze ermee in het rond, zoals Wilders die zijn tanden heeft gezet in de euro.
Op internet circuleert een lijst met ‘koddige’ uitspraken uit het PVV-verkiezingsprogram. In Bulgarije zijn ze maar wat blij dat hun zigeuners verhuizen naar onze straten. En dan nog verbaasd zijn ook over een vergelijking met de NSB!

14 juli 2012 – 520

Mart Smeets

‘We doen niet meer mee.’
‘Hoe bedoel je, niet meer mee?’
‘Gewoon: klaar, over, finito, schluss.’
‘God, wat erg zeg. Daar schrik ik enorm van, niet meer meedoen. En ik doe nog wel elke dag m’n best.’
‘Doe geen moeite. De boodschap is duidelijk. Kwestie van accepteren.’
‘Hoe kom je daarbij, dat we niet meer meedoen?’
‘Van Mart Smeets.’
‘Die van de Avondetappe?’
‘Precies.’
‘Die in de krant zei dat hij van zijn baas geen commentaar mag leveren of reportages maken?’
‘Dat is ‘em.’
‘Ik snap het. Mart doet niet meer mee en dat wil hij ons graag majesteitelijk mededelen.’

13 juli 2012 – 519

Zeekantwedstrijd

Op het zandstrookje aan de rimpelloze Waddenzee zijn acht hengels uitgeworpen. De leden van H.S.V. Wieringen staan met elkaar te kletsen. Er wordt voornamelijk zeewier binnengehaald. Meedoen lijkt belangrijker dan vangen.
Vorige week was er ook een zeekantwedstrijd, meldde Wieringernieuws.nl. ‘Er waren 12 te vissen. Het weer was erg slecht maar de vangst was redelijk: 1 palingen 6 botten.’ En over een baarswedstrijd aan het binnenwater (opbrengst welgeteld 2): ‘Na de koffie visten we de twee laatste stekken. Dit bracht ook niet veel op, maar wel gezelligheid en ontspanning.’
Had Oranje in de EK-voorbereiding maar wat vaker gevist.

12 juli 2012 – 518

Burgerpatser

Rinskje Koelewijn(NRC Handelsblad) interviewt Onno Hoes, burgervader van mijn jeugdstad Maastricht. Net alsof je een LP wilt opzetten en alleen met Onno in je handen zit.
Hoes mag zichzelf graag horen, net als zijn echtgenoot, RTL-Boulevardschuimer Albert Verlinde. Hij rijdt in een Porsche Panamera, zo’n wagen die je alleen in showrooms verwacht. Het bakkie kost over de ton, dus Albert zal er wel aan hebben meebetaald.
In mijn tijd was er baron Willem Michiels von Kessenich. Die woonde met vrouw, zeven dochters en vijf zoons in het grootste huis van de straat. Een statige man, zoals burgemeesters behoren te zijn.

11 juli 2012 – 517

Gerrit Komrij

Ik houd van mosterd na de maaltijd. Tevens reken ik mij tot de beperkte groep literatuurminnaars die Gerrit Komrij niet heeft gekend.
De helft van mijn leven woonde ik in de Amsterdamse Kinkerbuurt. Daar zag ik Komrij weleens lopen. In een sjofele regenjas – volgens mij regende het altijd als ik hem zag – en met krant of boek onder de arm betrad hij de Volendammer Viswinkel. Of hij kocht een halfje bruin in het pijpenlawinkeltje van bakker Stroo.
Daar hielp het mooiste meisje van de Kinkerstraat. Voor een belijder van de herenliefde wellicht niet opwekkend. Maar ze was wel poëzie.

10 juli 2012 – 516

Door

Bert van Marwijk had moeten doorselecteren. Dan waren we Europees kampioen geworden. Althans, als Van Bommel en De Jong ook hadden doorgedekt.
Zo doorredenerend kun je in het leven alleen iets bereiken als je doorzet, doordenkt en doorpakt. Ook als het uitmondt in doorharken en je op een bepaald moment het oog van de naald moet doorkruipen.
Momenteel ben ik aan het doorschrijven. Straks loop ik het hele manuscript door en zal ik het doorsturen naar mijn beoogde uitgever. Ze zal het doorspitten en er hopelijk weinig doorhalingen in plaatsen.
Dan gaat het daarna misschien wel door voor een boek.

9 juli 2012 – 515

Huistiran


Pagina’s produceren, dat heb ik gedaan. Want een boek dat niet af is, is vooral papier. Elke dag tel ik hoeveel het er zijn, zonder stapeliaans te sjoemelen.
Deze week kan ik met recht zeggen dat ik behoor tot de hardwerkende Nederlanders van wie Mark Rutte zo houdt. Een kopje koffie heb ik meer dan verdiend.
De eigenaren van het schrijvershuisje struinen graag kringloopwinkels af. De koffiemokken zijn opgeleukt met poëzie van de onderste plank.
‘Een kopje koffie van D.E. stemt elken echtgenoot tevrêe.’
‘Een kopje koffie van D.E. maakt zelfs den huistiran gedwee.’
Zou het om dezelfde persoon gaan?

8 juli 2012 – 514

Gestrand


Om acht uur loop ik over het strand. In korte broek. Het mag best wat gekker worden.
Op de pier staan tientallen meeuwen in verschillende klederdracht. Ik heb gelezen dat het met de leeftijd heeft te maken. Ik zal mijn vogelgeleerde zwagers eens vragen naar het fijne ervan.
L. begint de lokale hondenschare aardig te kennen.Twee grote bruine labradors stormen op haar af. Kon ze maar een blokje om. Alleen zijn blokjes in geen stranden of wegen te bekennen.
Een man sjouwt met een metaaldetector. Hij lijkt op de Limburgse PVV-winkelier Bosman. Zeker op zoek naar de gestrande euro.

7 juli 2012 – 513

Kantjes


De rust is voorbij sinds de buren zijn gearriveerd.
Ze zijn even degelijk als de gedateerde Mercedes voor de deur. Als overijverige mieren wervelen ze door de tuin. Zij met lange gele keukenhandschoenen, hij met stoffen werkhandschoenen. Zij raapt de gevallen dennenappels. Hij haalt uit het strak gelakte schuurtje een arsenaal aan tuinapparatuur tevoorschijn.
Favoriet is de elektrische kantjesmaaier, die klinkt als een reuzenbij met ADHD. Een zegen voor iemand die niet graag de kantjes ervanaf loopt. Een plaag voor de schrijver die van een welverdiende pauze dacht te genieten.
Hoeveel kantjes heeft een tuin? Te veel, ben ik bang.

6 juli 2012 – 512

Omgekeerd


In de beslotenheid van het schrijvershuisje keert de wereld zich om. Het grote nieuws van euro en crisis verbleekt bij de kleine gebeurtenissen die zich moeiteloos aaneenrijgen. De schrijver, die voor zich uit starend naar inspiratie speurt, wordt ruim bedeeld.
De spichtige zwarte hond staat opeens in de tuin. Hij heeft een boerenzakdoek om z’n hals geknoopt. L., bezig te bekomen van de vroege strandwandeling, heet de bezoeker een dartel welkom. Haar uitsloverij wordt nauwelijks beantwoord.
Even onverwachts als hij kwam, verdwijnt hij weer. L. vlijt zich in het koele gras. Twee meeuwen krijsen op een schoorsteen. Ik tik voort.

5 juli 2012 – 511

Surfplank


Ping. Mijn mailprogramma heeft beet. En ik maar denken dat ik in een internetloos schrijvershuisje vertoef. Want zo hoort een schrijvershuisje te zijn: geen kettingbrief van vriendschapsverzoeken, spam van casino-ondernemers of verlokkingen van Nigeriaanse cybercriminelen.
Er komt zomaar een virtuele surfplank aangezeild. Van de hoogbejaarde achterbuurman? Die oogt niet als een fervente netwerker. Een Duitse strandtoerist ligt meer voor de hand, een onvermoede Europese handreiking.
Automatisch klik ik m’n mailbox open. Over een verslaving kun je maar beter openhartig zijn. Er is geen post van lezers die klagen over een week zonder 100 woorden. Eentje, dat zou wel aardig zijn.

4 juli 2012 – 510